9 Δεκεμβρίου 2017

Συνήθως

Συνήθως αποφεύγω ν' ανοίξω αυτή την συζήτηση, δεν λέω πολλά..
Ήδη απ' τις πρώτες κουβέντες εκπνέω αρκετή μαυρίλα και δεν θέλω να λασπώσω και την ψυχή του άλλου.

Η φράση "όλα καλά, ησυχία" μ' έχει γλιτώσει πολλές φορές απ' την προσπάθεια...
Όλα καλά, ησυχία. Όπως αυτή του χτυπημένου, νεκρού ζώου στην άκρη του δρόμου. Όπως αυτή του ταλαιπωρημένου άστεγου σ' ένα απόμερο παγκάκι μιας ξένης χώρας. Όπως αυτή, σε μια διάσταση ενός σταματημένου χρόνου..
Συνήθως αποφεύγω αυτή την συζήτηση γιατί δεν βοηθάει κανέναν. Γιατί είναι για γερά νεύρα, για γερά στομάχια και κάποια στιγμή φτάνει τον άλλο στο σημείο να θέλει να την αποφύγει αυτός πια.
Συνήθως αποφεύγω αυτή την συζήτηση, γιατί φοβάμαι μήπως αυτός ο άλλος καταλάβει. Μήπως καταλάβει πως έχω δίκιο, πως έτσι είναι..
Και τότε η "επιστροφή" είναι αμφιλεγόμενη έννοια..
Η συνειδητοποίηση είναι μια βαθιά πληγή στο σώμα και αφήνει ουλή για καιρό, ίσως και για πάντα, ποιος ξέρει...
Και εκεί που έψαχνες την έξοδο από τη σπηλιά για να βρεις το πολλά υποσχόμενο φως, ξαφνικά έχεις βρεθεί να θες να μπεις όλο και πιο μέσα, ψάχνοντας το σημείο όπου όλα θα είναι ήσυχα. Να βρεις την πιο σκοτεινή γωνιά και να κουρνιάσεις εκεί μέχρι ν' αποκοιμηθείς, αν και ο ύπνος προθυμοποιηθεί να σου κάνει την χάρη τότε..
Συνήθως αποφεύγω ν' ανοίξω αυτή την συζήτηση, ακόμη κι όταν είμαι μόνος. Γιατί, μετά βίας κλείνει..

Συνήθως όλα καλά..