12 Οκτωβρίου 2015

...φτάνει τα πάντα να μοιάζουν κανονικά


Η δουλειά έπρεπε να γίνει μυστικά. Δεν έπρεπε κανείς να με δει, κανείς να ξέρει.. Τριγυρνούσα για αρκετές ώρες στους δρόμους μόνος. Βιαστικός, αγχωμένος, αβέβαιος για το αν θα τα καταφέρω.. Ευτυχώς δεν κυκλοφορούσαν πολλοί εκεί έξω.. Ελάχιστοι ήχοι ακουγόντουσαν, πράγμα περίεργο για μια καθημερινή μέρα στην πόλη. Κάποια στιγμή βρέθηκα μέσα σ' ένα κτίριο, κάτι σαν εγκαταστάσεις εργοστασίου, αγνώστου αντικειμένου παραγωγής.. Γύρω μου όλα γκρι και σκουριασμένα. Η ακαταστασία και η σκόνη έμοιαζαν να βασιλεύουν αιώνες εκεί μέσα.. Οι μηχανές σταματημένες, μάλλον για αρκετό καιρό τώρα και το μέρος αισθητά αφιλόξενο και κρύο.. Τίποτα ενδιαφέρον, τίποτα που να σε κάνει να θες να μείνεις εκεί μέσα ούτε λεπτό παραπάνω.. Έφυγα. Η αναζήτησή μου συνεχίστηκε σ' ένα επίσης εγκαταλελειμμένο κτίριο, αρκετά μακριά απ' το κέντρο της πόλης, λίγο πιο έξω απ' το αεροδρόμιο. Έμοιαζε με πολυώροφη πολυκατοικία όπου στεγάζονταν γραφεία μεγάλων εταιριών ή κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν έμαθα. Δεν κατάφερα να μπω μέσα ούτως ή άλλως, από παντού ήταν κλειστά με λουκέτα και χοντρές αλυσίδες, ακόμη και με μπάζα εργοταξίου.. Σύντομα έφυγα κι από 'κει, οδεύοντας προς την επόμενη τοποθεσία-σταθμό της "αποστολής" μου...
Αυτό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα, από μέρος σε μέρος, όταν πια γύρισα σπίτι, έχοντας κάνει αυτό που έπρεπε να κάνω.. Όλα κύλησαν μια χαρά, χωρίς απρόοπτα, χωρίς κάποιος να με δει ή να καταλάβει.. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Έξω είχε ακόμη λίγο φως.. Αποφάσισα να ξαπλώσω για λίγο μιας και ένιωθα εξαντλημένος από όλη αυτή την περιπλάνηση.. Την επόμενη στιγμή, όταν άνοιξα τα μάτια μου μού φάνηκε πως είχαν περάσει κιόλας ώρες.. Κρύωνα. Ένας δυνατός αέρας έμπαινε στο σπίτι απ' την μπαλκονόπορτα που οδηγούσε στην αυλή λες και έκανε ρεύμα με την εξώπορτα του σπιτιού. Ένα περίεργο συναίσθημα με κυρίευσε. Λες να είχα ξεχάσει απλώς ανοιχτά μπαίνοντας ή μήπως μπήκε κανείς όσο κοιμόμουν? Κι αν με είδε κανείς και μ' ακολούθησε(?), αν έμαθαν(?), σκέφτηκα.. Πετάχτηκα πάνω σκουντουφλώντας από 'δω κι από 'κει, ζαλισμένος απ' τον ύπνο. Κινήθηκα προσεκτικά προς την κουζίνα και το μπάνιο τσεκάροντας την κάθε γωνία με τα μάτια γουρλωμένα λες και έψαχνα για κατσαρίδα. Αστείο το πόσο μεγάλο μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή ένα σπίτι 60 τετραγωνικά.. Δε βρήκα τίποτα, όλα στη θέση τους και η πόρτα του σπιτιού κλειστή και απαραβίαστη. Κι όμως, εγώ συνέχιζα να έχω αυτό το περίεργο συναίσθημα, αυτό το κάτι απροσδιόριστο μέσα μου που δε μ' άφηνε να ησυχάσω.. -Όπως εκείνες τις φορές που έχεις ένα ανεξήγητο προαίσθημα πως κάτι κακό θα συμβεί σε λίγο και παρόλο που δεν επιβεβαιώνεται ποτέ εσύ παραμένεις σ' επιφυλακή, μέχρι τελικά να πεισθείς για το αντίθετο, όταν πια τα πάντα μοιάζουν κανονικά...- Αμέσως μετά ο νους μου πήγε στην μπαλκονόπορτα προς την οποία και κατευθύνθηκα. Μα καλά, πως ήταν δυνατόν να την είχα αφήσει ανοιχτή ενώ έπεσα για ύπνο, σκέφτηκα. (Ποτέ δεν κοιμάμαι πριν την κλείσω, γιατί μπαίνουν οι γάτες της γειτονιάς μέσα και σαν μικροί διαρρήκτες τρυπώνουν κρυφά στα ντουλάπια της κουζίνας και τα κάνουν όλα άνω κάτω!) Ο αέρας είχε πια σταματήσει.. Κοίταξα έξω προσεκτικά βγάζοντας μόνο το κεφάλι. Τίποτα ιδιαίτερο, όλα κανονικά...μέχρι που ξαφνικά εμφανίστηκες εσύ..
Ντυμένη απλά, με ένα τζιν και ένα λευκό
t-shirt και τα μαλλιά σου πιασμένα όλα πίσω, πανέμορφη και γλυκιά όπως πάντα, ξεπήδησες αθόρυβα απ' το πουθενά έτοιμη να μου φτιάξεις τη διάθεση μ' ένα σου και μόνο χαμόγελο. Σε πρόλαβα με την άκρη του ματιού μου όταν πάτησες τα πόδια σου στο έδαφος, αφήνοντας τα κάγκελα που χώριζαν την αυλή από το δίπλα διαμέρισμα. Υπέθεσα πως θα ήσουν κρυμμένη εκεί από ώρα και παρότι το γειτονικό οικόπεδο έχει αρκετά μεγάλη διαφορά ύψους και μόνο με σκάλα θα μπορούσε κανείς να σκαρφαλώσει το διαχωριστικό τοιχάκι, δε μου είχε κάνει καθόλου εντύπωση το πως εσύ τα κατάφερες.. Έτρεξα να σ' αγκαλιάσω και να σε φιλήσω χωρίς να πω τίποτα. Για λίγα δευτερόλεπτα ηρέμησα. Καθησυχάστηκα πως εσύ θα ήσουν αυτή που μπήκε και άφησε ανοιχτά νωρίτερα, μα ούτε και γι' αυτό έκανα κάποια ερώτηση. Την επόμενη στιγμή μια νέα σκέψη ήρθε να με ταρακουνήσει και να με αγχώσει και πάλι χωρίς ουσιαστικό λόγο. Είχε γίνει σεισμός όσο κοιμόμουν, θυμήθηκα. Μα ακόμη και γι' αυτό δεν ήμουν σίγουρος αν όντως έτσι είχε γίνει ή αν απλώς το ονειρεύτηκα στον ύπνο μου. Μπαίνοντας και πάλι μέσα στο σπίτι το βλέμμα μου αμέσως έπεσε πάνω στη μικρή, διακοσμητική καμηλοπάρδαλη που είχα στημένη επάνω στο κομοδίνο, η οποία ήταν πεσμένη και αμέσως έσπευσα να τη βάλω στη θέση της. Άρα μάλλον ο σεισμός δεν ήταν ιδέα μου, επιβεβαίωσα τον εαυτό μου καθώς την πλησίαζα. Όλα έμοιαζαν κανονικά μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όλα έβγαζαν νόημα στο κεφάλι μου όταν ξαφνικά κάτι αφύσικο -μα ταυτόχρονα απόλυτα φυσιολογικό για τα δεδομένα της συγκεκριμένης ημέρας- έδωσε ένα ιδιαίτερο θα έλεγε κανείς ενδιαφέρον σ' ένα απλό και καθημερινό απόγευμα..
Το δωμάτιο, στον τοίχο της μπαλκονόπορτας
-πίσω δεξιά μου δηλαδή όπως στεκόμουν μπροστά στο κομοδίνο- είχε δύο λεπτές, ξύλινες πόρτες κοντά στις άκρες, βαμμένες σε μπεζ χρώμα, οι οποίες δεν είχαν κανένα λειτουργικό ρόλο· πέραν του ότι έγερναν κανονικά με μεντεσέδες, ακουμπώντας στους δύο διπλανούς τοίχους, κρύβοντας έτσι ό,τι μπορεί να υπήρχε στις γωνίες τους. Είχες π.χ. μία κιθάρα ή έναν καλόγερο ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων στο χώρο που δεν ήθελες για κάποιο λόγο να το βλέπεις πια(?), ε, μπορούσες άνετα να το κρύψεις στις γωνίες! Σκύβοντας λοιπόν να περιμαζέψω τη μικρή καμηλοπάρδαλη, μια γνώριμη αντρική φωνή ακούστηκε ξαφνικά από πίσω μου και αμέσως είδα δυο πόδια μ' ένα ελαφρύ άλμα να σταματάνε απότομα μπροστά μου, προσπαθώντας να μ' εντυπωσιάσουν. Ξαφνιασμένος γύρισα το κεφάλι μου και καθώς σηκωνόμουν ένα αυθόρμητο χαμόγελο χαράς απελευθερώθηκε στο πρόσωπό μου. Ήταν ένας παλιός φίλος, συμμαθητής απ' το δημοτικό που είχα να τον δω χρόνια, ο οποίος ξεπετάχτηκε πίσω μου, βγαίνοντας από μία απ' τις μπεζ πόρτες! Εσύ, στεκόσουν στο κατώφλι της μπαλκονόπορτας στηριγμένη στον ώμο σου και μας κοίταζες χαμογελαστή, με τα χέρια σταυρωτά σαν να το περίμενες.. Μάλλον ήξερες, μάλλον εσύ τον είχες φέρει μέχρι το σπίτι, φαντάστηκα κάνοντας μιας βιαστική σκέψη, χωρίς ποτέ ν' αναρωτηθώ το πώς μπορεί να γνωρίζεστε εσείς μεταξύ σας.. Αγκαλιές και γέλια γέμισαν το δωμάτιο χαρά και όλα αυτά ήταν απλά μια εισαγωγή για αυτό που θα επακολουθούσε.
Δεν έχασε χρόνο, μ' έπιασε μαλακά απ' το μπράτσο και με μια απότομη κίνηση με γύρισε
180 μοίρες πλάτη σ' εσένα. Πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται τον είδα να κοιτάζει προς τις δύο περίεργες πόρτες και να κάνει νόημα με το χέρι του φωνάζοντας: "Έλα βγείτε, βγείτε!". Αμέσως οι πόρτες έγειραν ελαφρώς, χωρίς όμως ν' ανοίξουν τελείως, και άρχισαν να βγαίνουν από πίσω τους άνθρωποι, συμφοιτητές και φίλοι, αλλά και όχι μόνο.. Δεν τους μέτρησα και με το δάχτυλο, αλλά πρέπει να ήταν σίγουρα 5-6 άτομα από κάθε πόρτα(!), κρατώντας μία, όχι και τόσο φυσιολογική τούρτα θα έλεγε κανείς και τραγουδώντας μαζί το γνωστό τραγούδι των γενεθλίων.. Η τούρτα ήταν χωρισμένη στα δύο (καθώς και τα υπεράριθμα κεράκια πάνω της) και την κρατούσαν δύο άτομα από μισή, ένας σε κάθε γωνία. Ταυτόχρονα άρχισε να εμφανίζεται κόσμος στο δωμάτιο από παντού. Απ' το μπαλκόνι, απ' τη ντουλάπα του δωματίου, κάτω απ' το κρεβάτι, απ' την κουζίνα· από παντού! Γνωστά και άγνωστα πρόσωπα, ακόμα και κάποιοι ηλικιωμένοι! Ο χώρος γέμισε γύρω στα 20-30 άτομα μέσα σε μισό λεπτό και ούτε που ξέρω πώς χώρεσαν εκεί μέσα όλοι αυτοί.. Το πιο περίεργο απ' όλα, όμως, ήταν πως ήμουν αρκετά σίγουρος πως δεν είχα γενέθλια· ούτε εγώ, αλλά ούτε και κανείς άλλος εκεί μέσα που να ξέρω.. Παρ' όλα αυτά, παρέμεινα χαμογελαστός και εντυπωσιασμένος, απολαμβάνοντας την έκπληξη, έχοντας όμως συνάμα και μια περίεργη αίσθηση, λες και η όλη στιγμή ήταν μια διαδικασία τυπική και αναμενόμενη και κατά κάποιον τρόπο αναγκαία να συμβεί. Ωραία, και τώρα κάποιος πρέπει να σβήσει τα κεράκια, είπα μέσα μου καθώς τελείωνε το τραγούδι. Ούτε ευχές ούτε τίποτα, έκανα ένα σχεδόν-βήμα να πλησιάσω τις μισές τούρτες, αλλά αμέσως μετά είδα τα κεριά να σβήνουν από μόνα τους συγχρονισμένα, μ' ένα δικό μου αυθόρμητο, σιγανό ξεφύσημα ανακούφισης, το οποίο ούτε κι εγώ ξέρω πώς μου βγήκε.. Μάλλον γιατί πλέον είχα πεισθεί πως κανείς δεν ήξερε, κανείς δεν είχε δει τίποτα, ήταν όλα απλά στη φαντασία μου.. Θεώρησα αυτονόητο πως κάποιοι απ' τα παιδιά έσβησαν τα κεράκια, καθώς ήταν κάτι που έπρεπε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να συμβεί, στα πλαίσια αυτής της τυπικής διαδικασίας..
Και έτσι και συνεχίστηκαν τα πράγματα.. Μετά το γενέθλιο τραγούδι ακολούθησαν αγκαλιές και ευχές, όχι με όλους, αλλά με όσους είχα εκεί γύρω πιο κοντά μου. -Μιλώντας πάντα για το τεράστιο 3x3 δωμάτιό μου.- Την επόμενη στιγμή, με θυμάμαι να φωνάζω να βάλουν την τούρτα στο ψυγείο μέχρι να τη φάμε, λες και δε θα έτρωγε κανείς ανάμεσα στα τόσα άτομα εκείνη την ώρα.. Με πρόλαβαν, τα κουταλάκια είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους μέχρι που να προλάβω να τελειώσω τη φράση μου.. Έπειτα απ' αυτό το μόνο που άκουγες εκεί μέσα ήταν η βαβούρα του αμέτρητου κόσμου, ένα συνονθύλευμα από γέλια και φωνές, ανάμεσα στα οποία πού και πού ξεχώριζες και κάνα τσούγκρισμα πλαστικών -πάντα- ποτηριών..
Ακόμη δεν είχα χωνέψει το πόσοι ήμασταν στο σπίτι.. Άφησα για λίγο τις χαιρετούρες και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα που ήταν κάπως πιο ήσυχα.. Έμεινα για μερικά δευτερόλεπτα μόνος.. Κοιτούσα παραξενεμένος τα πρόσωπα προσπαθώντας να τους αναγνωρίσω, διαπιστώνοντας τελικά ότι αρκετούς εκεί μέσα τους έβλεπα για πρώτη φορά.. Κι όμως, αυτοί με κάποιον τρόπο με ήξεραν.. Ή έτσι έδειχναν, έστω.. Λίγο μετά έκανα μία, χωρίς ουσιαστικό λόγο, απότομη αναστροφή, γυρνώντας και πάλι το κεφάλι μου προς το δωμάτιο. Το ηχοτοπίο της βαβούρας σταμάτησε ακαριαία λες και ήταν κομμάτι από cd που κόπηκε στη μέση. Έξω είχε πια νυχτώσει για τα καλά. Δεν κατάλαβα πόσες ώρες είχαν περάσει, όμως το πάρτι φαινόταν να είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα.. Κανείς, όμως, δεν είχε φύγει. Το σπίτι ήταν πλέον γεμάτο ηττημένα απ' την κούραση σώματα και το μόνο που άκουγες ήταν οι ψίθυροι μερικών που, απ' ό,τι φαίνεται, δεν ήθελαν ακόμη τη νύχτα να τελειώσει.. Κοιμόντουσαν παντού· στα πατώματα, στον πάγκο της κουζίνας, στο μπάνιο, στην αυλή, οπουδήποτε είχε βρει ο καθένας λίγο χώρο για ν' ακουμπήσει το κεφάλι του (ή και όχι απαραίτητα).. Με μια γρήγορη ματιά γύρω σου μπορούσες να διακρίνεις αρκετά ζευγάρια ποδιών, αλλά και χεριών, να ξεπροβάλλουν άτακτα κάτω απ' το κρεβάτι, μέσα απ' τη ντουλάπα και σε διάφορα άλλα απίστευτα σημεία του χώρου.. Στο κρεβάτι δε και στις γωνίες πίσω απ' τις πόρτες ήταν στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, κανονικά σαν πτώματα πολέμου.. Και όλα αυτά, τη μέρα που υποτίθεται(!) πως είχα γενέθλια.. Έμεινα για λίγο ακόμα εκεί, όρθιος, ακίνητος, ψάχνοντας με τα μάτια μου να σε βρω μέσα στο πλήθος της εμπόλεμης ζώνης.. Μάταια. Μάλλον θα είχες ήδη απογειωθεί και εσύ για την ονειροχώρα μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες της βραδιάς.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί έγιναν όλα αυτά, μα ούτε και αναρωτήθηκα.. Το μόνο που ήξερα ήταν πως πια είχα ηρεμήσει, δεν ένιωθα άλλο τον κίνδυνο. Όλα έμοιαζαν εντάξει, όλα έμοιαζαν κανονικά..



10/9/15

25 Ιουλίου 2015

Back then, when that unique days were rising...

Παλιότερα βγαίναμε και συζητούσαμε με τις ώρες. Δεν είχε σημασία αν θα 'μασταν για καφέ ή αραχτοί στον Λευκό Πύργο, αν θα 'ταν 6 το απόγευμα ή 3 τα ξημερώματα. Σημασία είχε που είχαμε την όρεξη.. Την όρεξη να μάθουμε τη ζωή, τους ανθρώπους, τις αντιδράσεις τους και τα όριά μας.. Την όρεξη ν' αναλύσουμε τους πάντες και τα πάντα. Απ' τον Θεό, μέχρι τα μυρμήγκια· απ' τους νεανικούς έρωτες και τις πρώτες γνωριμίες, μέχρι τους νόμους και τα θαύματα της φύσης..
Παλιότερα ήταν ωραία. Βγαίναμε και συζητούσαμε με τις μέρες.. Θυμάμαι πολλές φορές οι πρώτες πρώτες ακτίνες του ήλιου ήταν αυτές που μας σκουντούσαν φιλικά στον ώμο υπενθυμίζοντάς μας πως, φτάνει, ήρθε η ώρα για ύπνο.. Δεν είχε σημασία αν ήταν ένα απλό Σάββατο ή μέσα Ιουλίου, αν ήμασταν κομμάτια ή αν είχαμε σχολείο την επόμενη.. Ε και
(?), θα κοιμόμασταν τις πρώτες 2 ώρες και θα μας έφτανε.. Μετά θα συνεχίζαμε πάλι τις αμπελοφιλοσοφίες στα διαλείμματα..
Και τώρα
?
Και τώρα συζητάμε, δε λέω.. Μόνο τώρα κοιτάμε να βολεύει. Τους πάντες και τα πάντα. Κοιτάμε να 'μαστε ξεκούραστοι για να μη φύγει η όρεξη. Κοιτάμε τι μέρα είναι αύριο και τι λέει το "πρόγραμμα".. Κυνηγάμε τις μέρες, ή καλύτερα, τις ώρες που υπάρχει διάθεση από κοινού. Πλέον ζυγίζουμε τις κουβέντες μας και το πως αυτά που λέμε θα φανούν.. Τώρα δεν αναλύουμε τα αυτονόητα, δεν υπάρχει λόγος. Γιατί μαζί τα χτίσαμε και πλέον είναι και θα είναι εκεί. Κάθε φορά. Να μας σκουντάνε επιδεικτικά στον ώμο και να μας υπενθυμίζουν πως, ναι, μεγαλώσαμε, οριμάσαμε!..
Και τώρα βγαίνουμε και συζητάμε, δε λέω.. Μόνο που τώρα ξέρουμε, νομίζουμε.. Τι πάει να πει Θεός και έρωτας.. Πώς αντιδρούν οι άνθρωποι και οι νόμοι της φύσης.. Τώρα δεν αναλύουμε τα αυτονόητα, δεν υπάρχει λόγος. Τώρα πια συζητάμε το πώς γίναμε, το πώς γίνανε.. Το πώς άλλαξα, το πώς άλλαξες.. Συζητάμε τις περίεργες, καινούργιες παραξενιές του· τις παραξενιές της.. Αναλύουμε το γιατί πλέον δεν μπορεί αυτό και δεν αντέχει το άλλο. Πλέον συζητάμε από νωρίς το τι θα κάνουμε μέσ' στον επόμενο Ιούλιο -που δεν μπορούμε να κάνουμε ένα απλό Σάββατο- για να καταφέρουμε να το οργανώσουμε έτσι ώστε να μας γεμίσει, ώστε να 'ναι τέλειο. Για να νιώσουμε πως, επιστρέψαμε για λίγο σ' εκείνα τα τόσο απλά και αξέχαστα Σάββατα.. Πλέον μας στενεύουν τα ρούχα του αυθορμητισμού, αλλά "ευτυχώς", οριμάσαμε!..
Τουλάχιστον ακόμη βγαίνουμε και συζητάμε, μας έμεινε μια όρεξη ακούραστη, κάτι είναι κι αυτό, δε νομίζεις
?

14 Ιουνίου 2015

Don Blackbeard and his crew presents...

Ορίστε λοιπόν ένας απ' τους βασικότερους λόγους που έχω χαθεί τόσο πολύ τους τελευταίους μήνες.. Έφτασε επιτέλους ο καιρός που κι εγώ με τη σειρά μου -ποιος θα το περίμενε- ετοιμάζω την πτυχιακή μου εργασία! (Τη μία απ' τις δύο..) Η μουσικοθεατρική παράσταση "Δον Μαυρογένης" λοιπόν, σε λίγες μέρες παρουσιάζεται στο δημοτικό θέατρο Κέρκυρας, παρακαλώ! ^^
Ένα δημιούργημα μπόλικης φαντασίας και έμπνευσης, φτιαγμένο με πολύ όρεξη και μεράκι. Αποτελείται από 4 μέρη, στα οποία ο κάθε ένας από τα παιδιά που αναγράφονται παρακάτω στην αφίσα είναι υπεύθυνος για τη μουσική σύνθεση του μέρους του, αλλά και όχι μόνο... Στην ουσία, δηλαδή, είναι τέσσερις πτυχιακές εργασίες μαζί που συντελούν σε ένα πολύ μεγαλύτερο project. Με μεγάλη μου χαρά λοιπόν, σας παρουσιάζω και την αφίσα μας! Πιστεύω μας βγήκε όμορφη. :)


Το σενάριο της παράστασης ήταν έμπνευση του Ιάσονα Β. στα πλαίσια μιας εργασίας ενός μαθήματος της σχολής μας, ακριβώς 1 χρόνο και 3 μήνες πριν, όπου μου ζήτησε να τον βοηθήσω παρηστάνοντας τον πειρατή πλάι στον ίδιο, δηλαδή τον καπετάνιο μου. Αυτό ήταν αρκετό... Πλέον είμαστε πάνω από 20 άτομα που συμμετέχουν συνολικά σ' αυτήν την περιπέτεια και η δεκάλεπτη τότε εργασία έγινε πλέον πενήντα λεπτά παράσταση! Αυτά τα λίγα και κλείνω εδώ, γιατί έτσι και ξεκινήσω να μιλάω για τον κόπο όλου αυτού...αφήστε.Και οι πρόβες συνεχίζονται, όπως μαζί τους συνεχίζεται και η εξεταστική...

16 Μαΐου 2015

To The King Of Blues

B.B. King: Ο μπλούζμαν που υποσχόταν να παίζει μέχρι θανάτου.
(Blues Boy King)

B.B. King, the larger-than-life guitarist and singer who helped popularize electric blues and brought it to audiences for more than six decades, died laying on his bed, Thursday in Las Vegas. He was 89.
(September 16, 1925 - May 14, 2015)


Magazine Rolling Stone ranked King number 6 on its 2011 list of the 100 greatest guitarists of all time (previously ranked number 3 in the 2003 edition of the same list). He was ranked number 17 in Gibson's "Top 50 Guitarists Of All Time".


27 Μαρτίου 2015

Μια στιγμή.

Τέσσερις και τριάντα τρία και κάτι δευτερόλεπτα.. Δεν τους έπαιρνε ο ύπνος με τίποτα.. Ακόμα και η βαρετή ταινία που είχαν βάλει να παίζει μήπως και τους νυστάξει, είχε πια τελειώσει και το μόνο που είχε απομείνει να γεμίζει το χώρο εκτός απ' τα δύο άγρυπνα, σιωπηλά σώματά τους, ήταν η μουσική των τίτλων πριν κλείσει πια τελείως και το player.. Έξω έβρεχε ασταμάτητα από ώρα, από μέρες, αλλά εκείνη τη νύχτα ο κεντρικός δεν άδειαζε από κίνηση.. Σαν να μην κοιμόταν μαζί τους ολόκληρη η πόλη από συμπαράσταση... Έμειναν για λίγο έτσι χωρίς να πουν λέξη. Ξαπλωμένοι, με κλειστά μάτια και μισοσκεπασμένοι, απολαμβάνοντας τη νανουριστική μελωδία της άρπας και του φλάουτου, σαν μια ιερή στιγμή εξαγνισμού ψυχής.. Σαν μια στιγμή πνευματικής γαλήνης, έστω και σε μια τόσο περασμένη ώρα.. Το είχαν τόσο ανάγκη και οι δύο.. Πόσο μάλλον μετά από μια τέτοια μέρα... Ύστερα από λίγο οι λέξεις έσπασαν ξαφνικά τη σχεδόν απόλυτη ησυχία.. "Άκου τη μουσική", είπε. "Ε?", ρώτησε η άλλη φωνή. "Άκου τη μουσική προσεκτικά", επανέλαβε και συνέχισε.. "Αν κλείσεις τα μάτια και συγκεντρωθείς στη μουσική τότε θα δεις πως ο ήχος των αυτοκινήτων μοιάζει με θάλασσα..". Ένα απρόσμενο χαμόγελο έκλεισε τη σύντομη κουβέντα και επανέφερε και πάλι τη σχεδόν απόλυτη ησυχία, μέχρι που τελικά έπαψε κι αυτή να είναι σχεδόν...

28 Φεβρουαρίου 2015

~ Παραδεισένια Κόλαση ~

Σάββατο σήμερα. Πέρασε κιόλας μία βδομάδα..
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο θα είναι ένα απ' τα πιο αξέχαστα Σαββατοκύριακα της ζωής μου θαρρώ.. Έχεις πάει ποτέ αποκριάτικο καρναβάλι στην Πάτρα? Ε, να πας! Εμείς, γύρω στα 10 άτομα, είχαμε την ιδέα από πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων.. Ε, τελικά τα καταφέραμε και πήγαμε.. Τέσσερις μέρες, τέσσερις αξέχαστες μέρες με ακραίες τρέλες, ξενύχτια, αλκοόλ και άπειρη όρεξη για ξεφάντωμα! Άλλο να το λέω, σόρρυ, να το γράφω ήθελα να πω, και άλλο να το ζεις.. Ειλικρινά, είχα να νιώσω έτσι από τα 16-18 μου..
Έχω περάσει πολύ όμορφα καρναβάλια και πολλά μέρη έχουν ωραίες παρελάσεις και ιβέντς εκείνες τις μέρες, αλλά στην Πάτρα είναι το κάτι άλλο! Έχει ΤΌΣΟ ΠΟΛΎ κόσμο να πηγαίνει πάνω κάτω στους δρόμους μέχρι τις 8-9 το πρωί, τρεις μέρες συνεχόμενα -με ελάχιστο πάντα ύπνο- αλλά η διάθεση στα ύψη, να μην πέφτει με τίποτε σου λέω! Άλλοι τρέχουν, άλλοι φωνάζουν και τραγουδάνε, άλλοι σπάνε μπουκάλια και καίνε βεγγαλικά, καπνοί παντού, σειρήνες των καταστημάτων να βαράνε από δω κι από 'κει, κομφετί να έχουν γίνει ένα με τα λασπόνερα κάτω στο έδαφος, πανικός σου λέω! Μια αυθεντική παραδεισένια κόλαση! Και θες δε θες ακολουθείς κι εσύ. Δεν πα' να είσαι κομμάτια, να έχεις πιει τα κέρατά σου και στις φλέβες σου να ρέει 85,33% αλκοόλ, να στάζουν αίμα τα μάτια σου απ' την κούραση και να βγάζουν καπνούς τ' αυτιά σου απ' τις εντάσεις των ηχείων της πόλης, δεεεν έχει, απ' το πουθενά, ως δια μαγείας, ξαφνικά θα βρεις κουράγιο και δύναμη και θα χοροπηδάς σαν το κατσίκι μαζί με όλους τους άλλους! Σαν μια τεράστια παρέα. Και πραγματικά, αυτό συμβαίνει, το έζησα σου λέω! Όλοι σου μιλάνε, χορεύουνε μαζί σου, διασκεδάζουν σαν να είστε γνωστοί από καιρό και ας μπορεί τελικά μετά από εκείνες τις μέρες να μην τους ξανα-δεις ποτέ στη ζωή σου.. Και ξέρεις πιο είναι το πιο αστείο? Που όλοι παίρνουν τόσο στα σοβαρά τους ρόλους τους! xD Οι αστυνομικοί κυνηγάνε τους αναρχικο-σαματάδες και τους δολοφόνους, οι παπάδες ξορκίζουν τους δαίμονες και ό,τι άλλα "κακά" πλάσματα κυκλοφορούν ελεύθερα και φυσικά όλοι μαζί ξεχνούν τις έχθρες τους τις ώρες της παρέλασης.. Και τι τέλεια εκείνα τα άρματααα! Πρώτη φορά τα είδα από κοντά.. Στη Θεσ/νίκη μικρός τα έβλεπα όλα πάντα απ' την τηλεόραση και αναρωτιόμουν γιατί δε γίνεται κάτι ανάλογο και στην πόλη μας αφού και καλά είναι τόσο σημαντική, όντας συμπρωτεύουσα..
Και προπάντων όλα ξεκινούν απ' την καλή παρέα. Αυτό ισχύει παντού, αλλά ειδικά σε τέτοιες μικρο-εκδρομές, αν είσαι με άτομα που γουστάρεις, ε, δεν παίζει, θα περάσεις υπέροχα. Και ευτυχώς, νιώθω πολύ τυχερός που τελικά τα καταφέραμε και την πραγματοποιήσαμε αυτήν την μοναδική εξόρμηση, γιατί μέχρι και την τελευταία ημέρα κάποιοι δεν ήταν σίγουροι, δεν είχαμε βγάλει εισιτήρια και γενικά το όλο πράγμα όδευε προς την ματαίωση του.. Και κάθε του χρόνου πολλά αλλάζουν, ποτέ δεν ξέρεις αν θα μπορείς, αν όλα θα έρθουν όπως τα σκέφτεσαι κλπ.. Αλλά τώρα τι σου λέω κι εσένα, το θέμα είναι να πάτε όλοι του χρόνου στο Πατρινό καρναβάλι! Και μακάρι *φτου, φτου* (αν είμαι ακόμα εδώ γύρω...) να μπορέσω να ξανα-πάω κι εγώ! ^^
Πάντως, το αστείο και τελικά αυτό που αποκόμισα σαν συνολική αίσθηση, είναι πως, ο κόσμος το έχει πολύ ανάγκη όλο αυτό και ίσως και συχνότερα.. Και παρόλο που όλοι είναι σοβαροί και "κύριοι και κυρίες" στις καθημερινότητές τους, όλοι παραβαίνουν τους κανόνες τους και αποκαλύπτουν ουσιαστικά τις πραγματικές τους διαθέσεις, καλυπτόμενοι από τις ενδυμασίες και τις μάσκες τους. Αλλά τελικά, το μόνο καταφέρνουν/καταφέρνουμε όλοι φορώντας αυτές τις μάσκες, είναι απλά να μας αποδεικνύουμε το πως είναι το να "βγάζεις" τις μάσκες...

Ως σωστός καουμπόι που ήμουν κι εγώ, εκείνες τις μέρες, εκτός απ' την ενδυμασία, προφανώς άκουγα και τραγουδούσα τα ανάλογα τραγουδάκια της πόλης μου..! Ορίστε λοιπόν, σας αφιερώνω ένα απ' αυτά.
Άντε και καλή Άνοιξη πια..

31 Ιανουαρίου 2015

Άλλη μια χρονιά... Όλα ίδια, όλα ωραία..

'Ντάξει, όπως τη βρίσκει ο καθένας, τι να πω...
(ορίστε το πιο αγαπημένο μου βίντεο με σκυλάκι στο ιντερνέτ!..που λέει και ο παππούς μου..)


Απαίσιος συνεχίζει ο καιρός εδώ και 15 μέρες.. Μην προλάβω να πατήσω το πόδι μου στο βρωμό...γκχμ, γκχμ, στην Κερκυρούλα μας εννοούσα, αμέσως να βρέξει!.. Πφφ, τουλάχιστον είναι η τελευταία χρονιά λέω.. Λέεεω τώρα...
Τέσπα, παρά τη βροχή και όλα τα υπόλοιπα προβλήματα και την εξεταστική και δε ξέρω τι άλλο, η διάθεσή μου παραμένει ακλόνητη, διότι οι χειμωνιάτικες διακοπές μου γέμισαν για τα καλά τις μπαταρίες! ^^ Παρ' όλα αυτά, ελπίζω γρήγορα στην Άνοιξη και στις τέλειες εκείνες μέρες με τις πρώτες βόλτες στα πάρκα..
Άντε και καλή χρονιά και σε αυτούς που δεν είπαμε..
Ή που δεν πρόλαβαν να την ακούσουν... ;)