19 Μαΐου 2014

Did you know...

Κάπου σ' ένα άρθρο -δεν θυμάμαι που- διάβασα:
Βλαβερό για την υγεία μπορεί να αποδειχτεί το χαμόγελο στη δουλειά, όταν αυτό είναι προϊόν εξαναγκασμού, όχι βεβαίως επειδή ο προϊστάμενος ή ο πελάτης το απαιτεί, αλλά επειδή σας καταπιέζει κι εσείς απλώς χαμογελάτε για να μην εκραγείτε. Ο καθηγητής Ντίτερ Ζαπφ, του Πανεπιστημίου Γκαίτε στη Φρανκφούρτη, μελέτησε 4.000 εθελοντές και διαπίστωσε ότι το βεβιασμένο χαμόγελο και οι καλοί τρόποι όταν δεν είναι αληθινοί αυξάνουν το στρες, με ό,τι αυτό μπορεί να σημάνει για την υγεία. Ο Γερμανός καθηγητής λέει μάλιστα ότι οι άνθρωποι που αναγκάζονται να χαμογελούν αντί να απαντήσουν στην πίεση, απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται, στο χώρο της δουλειάς θα πρέπει να κάνουν διαλείμματα, ώστε να βγάζουν τα αληθινά τους συναισθήματα και να μειώνεται έτσι το στρες τους.

Γι' αυτό χαμογελάτε με μέτρο, αλλιώς ξύλο στα κλεφτά οι υπάλληλοι μεταξύ σας, μπας και γλιτώσουμε το στρες! xD Τι άλλο θα μάθουμε σ' αυτή τη ζωή πια!.. Ορίστε κι ένα τραγουδάκι, έτσι για το καλησπέρα. :)

8 Μαΐου 2014

A Special Story

Και τι να πω μετά από τόσο καιρό, τι να ελπίζω μ' ένα τηλεφώνημα?
Και αν δεν έχει ακόμη τον ίδιο αριθμό?
Θα με θυμάται άραγε? Θα είναι ακόμη αυτή που ήταν, αυτή που θυμάμαι?
Μήπως εγώ έμεινα ο ίδιος..
Και αν δε θέλει να μου μιλήσει πια
? Αν δε θέλει να με θυμάται?
Θα είναι άραγε έτοιμη για ένα τέτοιο τηλεφώνημα? Θα είμαι?
Και αν τελικά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή?.. Και πότε θα είναι?
Και τι θα πει κατάλληλη στιγμή...μετά από τόσο καιρό?
Μετά από 4 χρόνια έχεις πια συνηθίσει στην αποχή, στη σκέψη ότι έτσι είναι πια, έτσι θα είναι.. Όμως ποτέ δεν ήταν έτσι, όχι από μεριάς μου.. Και δεν έφταιξα τόσο, απλώς οι συνθήκες, οι καταστάσεις, όλα ήρθαν τόσο...λες και έπρεπε να εξαφανιστώ, λες και έπρεπε να χαθείς απ' τη ζωή μου.. Και πως να το εξηγήσω τώρα... Ο αδερφός μου κάποτε μου είχε γράψει: "Don't worry that much about the people in your past... There is always a reason they didn't make it to your future..." και είχε δίκιο. Έχει δίκιο, αλλά όχι εδώ, όχι σ' αυτήν την περίπτωση. Αυτή είναι αλλιώς, αυτή είναι ξεχωριστή.. Ξεχωριστή περίπτωση, ξεχωριστή ιστορία.. Είναι μια ιστορία βγαλμένη από ταινία που ακόμη δεν έχει δοθεί τέλος. Μια ιστορία στην οποία έγιναν λάθη. Έκανα λάθη. Λάθη που μετά από 4 χρόνια ελπίζω να μην είναι αργά για να διορθώσω...
"...που είσαι και έχεις χαθεί?...Θα περιμένω...", μου είχες γράψει μετά από μήνες στο τελευταίο mail.. Και οι μήνες έγιναν χρόνια.. Θα το θυμάσαι ακόμη άραγε εκείνο το "θα περιμένω"?...




...4 months later